Ik ben bang voor honden. Al sinds ik me kan herinneren. Ik snap ze namelijk niet. Heel vroeger had mijn opa een hond, Hector. Een hele grote waakhond op de boerderij. Hij zat in een kooi in de stal met een grote buitenren erbij. De buitenren grensde aan het grasveldje met de grote kersenboom. Als de boom vol hing en we kersen mochten plukken, dan was de enige weg er naartoe een smal paadje precies langs de kooi. Doodsangsten stond ik uit als klein meisje. Voor je het wist had de hond je in de gaten en sprong hij op en ging wild tekeer. Er kon niks gebeuren want hij zat achter het hek, maar dat maakte niet uit. Alleen mijn opa kon hem uitlaten. Verder niemand. Een goeie waakhond was het vast en zeker.
De buren hebben een grote herdershond en drie poezen. Herdershond luistert heel goed. De buren vonden het niet gek dat ik bang was voor zo'n gevaarte. Zo konden we langzaam kennismaken met elkaar. En kon ik wennen aan een grote hond die heel erg lief blijkt te zijn.
Nu zijn de buren op Frankrijkvakantie. Hun beestenkroost heeft thuisvakantie. En wij passen op. Vanmorgen liet ik Lilo uit. Bij terugkomst kwamen de katjes alledrie thuis van een nacht stappen. Even met allemaal kroelen, eten geven, bijkletsen en zij maakten zich op voor een grote ochtendslaap. En ik ging verder de dag in. En vanmiddag herhalen we het gewoon weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten