Pagina's

dinsdag 23 december 2014

kaartje of kerst


Een paar weken geleden besloot ik dat ik dit jaar geen kerstkaarten ging sturen. Genoeg gekaart met de geboortekaartjes van Louise. Toen druppelden de eerste kerstkaartjes hier binnen en vroeg iemand ernaar. Ik kreeg jeuk. Een mengelmoes van je verplicht voelen en het toch ook leuk vinden om kaartjes te versturen. Allez, een paar dan. Naar familie en trouwe kaartvriendjes. En nog wat mensen. In de rij voor de kassa kreeg ik uitslag. Ik rende de winkel weer in en verruilde het 20-voor-één-euro-pak-kaarten in een vlaag van verstandsverbijstering voor een pak blanco kaarten, sterretjespons (?) en glitterstiften. En zo zat ik gisteravond weer te stempelen, plakken en knippen en krijgt iedereen na de kerst fijne feestdagen gewenst. 

*hohoho! Have good one!*

xx

woensdag 17 december 2014

oh mama

Ik keek haar aan en praatte. Over dat ze een mooi meisje is. In fact het mooiste meisje! En sterk en lief. Nu al. Dat ze moet genieten van het tackelen van het leven. Dat ze er een feest van moet maken waar het maar kan. Dat ze moet dromen. Dat ze vol zelfvertrouwen moet zijn. Dat ze haar angsten kan overwinnen. Dat ze alles kan bereiken. Mijn meisje. 

En toen dacht ik, hoe de fuck breng je dat iemand bij als je dat zelf niet eens onder de knie hebt.


dinsdag 9 december 2014

club geluk

I'm living the slow life and I love it. We zijn ondertussen een paar weken verder maar ik wilde toch zeker niet ongeblogd een speciaal momentje voorbij laten gaan. Soms word je compleet overrompeld door een lief gebaar van iemand uit onverwachte hoek. Dit was er zo eentje die ik echt niet had aan zien komen.

Een paar weken geleden lag er een klein postpakje op de deurmat. What's new, zo rond de feestdagen koop ik vrijwel alle cadeautjes online. Dus de postbode weet me te vinden. Maar goed, dit pakketje zag er wel verrekte interessant uit. De afzender klonk bekend: Juliette.., m'n hersens gingen in overdrive. Zwart-wit + Juliette, dat kan niet waar zijn... Een pakje van L'atelier de Juliette. Ik ken haar niet en ik ken haar wel. Van haar mooie blog Le jardin de Juliette en haar instagram en haar Etsyshop. Hoe vervreemdend is het als in je brievenbus ineens de digitale wereld de echte wereld aantikt. I love her style! Zwart wit to the max.

Maar goed, ik loop haar etsyshop plat omdat ik in the end zo'n mooi zwartwit dekentje  gewoon moet hebben. Maar ik had nog niks bij haar besteld. Dus hoe kwam dit pakje in mijn bus. Hoe weet ze mijn huis te vinden, hoe weet ze überhaupt van mijn bestaan.. Dus ik scheurde het pakje snel open en met nog grotere verbazing trok ik er een prachtig babydoekje uit met mini me's naam erop.



Wtf, hoe is het mogelijk!? Katrien van pretty cool stuff, zo is het mogelijk!!! Zij stuurde ons het babydoekje. Ik ben er helemaal stil van en geniet iedere keer van m'n speciale geluksmomentje als ik het doekje zie.
Lieve Katrien, ik ken je wel maar ik ken je niet. Je bent een mooie vrouw. Ik bewonder de manier waarop je in het leven staat en hoe je dat uitdraagt op je blog en je instagram en sinds kort je website Katrien O. Ik geniet van je prachtige foto's, je grappige blogs, je mooie kinderen. En dan heb ik nog niet genoemd je wijze, lieve en grappige reacties op mijn blog. Bedankt lieve Katrien! Ik voel me vereerd dat ik je digitaal heb leren kennen. Een hele dikke kus!


donderdag 13 november 2014

donderdag 16 oktober 2014

Louise



M'n roze wolk is gearriveerd. Ik zit er nu love drunk op. Ik ben de rijkste vrouw van de wereld: zo'n man, zo'n zoon en nu nog dit schatje van een meisje erbij❤️.

dinsdag 7 oktober 2014

CYB

Dit kan geen toeval zijn. Ik open instagram en deze staat bovenaan. Ik jat 'm gaarne. Dit is karma, religie, whatever. 
Na een nacht vol rampgedachtes over bevallingen en stress over waar m'n lieve kleine man onder te brengen tijdens het gebeuren in 1001+ mogelijke scenario's, volgde een dag waarin ik weer uit de stress probeerde te krabbelen. Mijn lief aka rots in de branding beurde me op met wijze woorden en zijn rust en vertrouwen. Vervolgens bots ik hier tegenaan. Soortgelijke woorden. In het roze ook nog! 
De rust zal gotdomme wederkeren in mij. Voor mezelf maar vooral ook voor m'n little miss sunshine. Het duurt nu echt niet lang meer voordat we haar mogen verwelkomen.. Het is zo spannend, ik ben zo nieuwsgierig, ik wil haar zo graag knuffelen, ik wil haar zo graag in m'n liefs armen zien. En ik hou het nu al niet meer als ik denk aan tafereeltjes van grote broer met klein zusje.. 
Wat kan me die schijtbevalling nog schelen, ik heb veel beter materiaal om vast in duizendentwee scenario's over te dromen! 

donderdag 18 september 2014

CYB

Al minstens 13 blogs schreef ik de afgelopen weken. Maar geen een plaatste ik. Ik lees ze terug en vind ze allemaal niet goed, stom, geen foto bij, of welke kutsmoes dan ook, you name it. I blame it on the boogie. Nog even. 

vrijdag 29 augustus 2014

Guerrilla


32 weken op de teller. Wat vliegt de tijd. Dankzij alle lieve mensen om mij heen die me langzaam vriendelijk doch dwingend duidelijk maakten dat ik m'n leven moest aanpassen, deed ik een paar stappen terug. Omlaag ging de lat en ik kwam langzaam tot rust. En nu to the next level! Verlof.

Terwijl ik overal blogs en berichten lees over mensen die van vakantie afkicken en weer terug moeten naar real life, begint mijn zomervakantie eindelijk. En hij gaat naadloos over in mijn verlof. Een aangenomen adviesje van een van die lieve mensen:) Op vakantie gaan durf ik niet meer aan. De vorige keer braken de vliezen met 33 weken. Maar verder staat niks me meer in de weg om bij te komen, uit te rusten, voor te bereiden en m'n nestje verder uit te bouwen! Stel je voor, zometeen ga ik er op het laatste eindje nog van genieten, van zwanger zijn! It's a mad world.

De strijdbijl is in ieder geval begraven. Ik heb een pact gesloten met mezelf. De guerrillaoorlog is over. Want dat vond ik zwanger zijn toch een behoorlijke tijd. Met het concentratievermogen van een dronken oorwurm, de motoriek van een gestoorde pinguïn en de lichamelijke conditie van een hoogbejaarde schildpad probeerde ik (te) lang mijn 'normale' leven voort te zetten. Even zwanger zijn on the side. 

Wat een struisvogel ben ik ook. Deed ik het toch weer, voor de tweede keer. Missie 'niks aan het handje' waar er wel degelijk iets aan de hand is. Namelijk de mooist mogelijke dochter bouwen. Mijn meisje, ons meisje. Wat heb ik zin om haar te ontmoeten! Hoe zal ze zijn? Over uiterlijk 6 weken zullen we haar in onze armen kunnen houden. 

vrijdag 1 augustus 2014

Slippers

De mannen kwamen terug van de crèche en fietsten de voortuin in. Ik hoorde ze komen dus liep ik naar de voordeur om deze vast open te maken. M'n schorrieMorri zag me en zei "Mama wat zie je mooi uit!". Ik smolt en wilde 'm vastpakken en knuffelen. Meteen erachteraan kwam "mama ik ben slipper kwijt". Het deed me niks. Want hij vond me mooi, de lieverd. 

M'n mannetje was één nieuwe knalgele Havaiana slipper kwijtgeraakt op de crèche. Kan gebeuren. M'n kindje had geen gebroken ledematen of koorts. Er was slechts een exemplaar schoeisel kwijt. Het was slechts een ding, materiaal, vervangbaar. Niks aan de hand. 

Dat Mor de halve zomer op te kleine slippers had rond gelopen. Dat m'n lief in de winkel het laatste paar in een grotere maat had gescoord. Dat bleek dat het nieuwe paar slippers een halve centimeter in zoolhoogte verschilde. Dat ik na een uitputtende zaterdag werken in een afgeladen vol warenhuis de ongelijke slippers terugbracht. Dat ik vervolgens heel internet dagenlang moest afstruinen om nog een paartje in zijn maat te vinden. Dat hij de nieuwe slippers pas twee dagen had. Grrrrr. Maar hoeveel maakte het uit... Hij vond me mooi. En "papa is lief".

Moeder zijn, ik vind het 't mooiste cadeautje in m'n leven. 

NEW BORN: Gorilla mother Kumili arms her newborn at the zoo in Leipzig, central Germany, Thursday, March 20, 2014. The baby gorilla was born during the night between 10 and 11 March 2014 and its sex is still unknown. It’s the second  gorilla baby born  within four month in this monkey group. (AP Photo/Jens Meyer)  

PS. een dag later vond de crèche-juf de slipper terug.

maandag 7 juli 2014

big little one

Ik kan er niet over uit wat mij gisteren gebeurde. Ik ben er nu al minstens 8 keer op teruggekomen bij mijn lief. "Hoe ging het nu ook alweer? Maar wat zei hij dan precies? En toen?" Ons schoffie wordt groot.
Het was zondagmiddag en m'n 3 jarige Meneer stond samen met mij in de keuken. Ik trok de vriezer open om te checken hoe lang de aardappeltjes in de oven moesten. Meneer keek mee maar zag iets heel anders in de vriezer liggen. "Mama ik wil een ijsje!" Ik vertelde hem vriendelijk doch dringend dat hij eerst aardappeltjes moest eten. Of een boterham. Daarna een ijsje.
Hij was het totaal niet met me eens. "Ik wil geen boterham! Ik hoef geen aardappetjes!" We schreeuwden wat over en weer zoals dat gaat. Ik zakte niet door mijn hoeven en hield stand. Geen ijsje. Eerst eten.
Ondertussen maakte ik de mais schoon en kabbelden de volgende minuten van mijn leven al weer voort toen Meneer zei "Ik ben boos mama!" Hij zwaaide de deur naar het souterrain open en zei "ik ga naar papa!".
Zoals gezegd zat ik al in het volgende moment. Met m'n verweekte zwangerschapshersens was ik ons meningsverschil alweer vergeten. Het is ook zo dat Meneer steeds beter en meer emoties kan benoemen. Dus de ik ben blij-boos-verdrietig's komen wel vaker voorbij. Meestal neem ik ze serieus maar je begrijpt. Deze had ik niet in de smiezen. 
Meneer ging naar beneden en een half uurtje later was het eten bijna klaar. Huismoederlijk riep ik naar de heren dat ze over tien minuten aan tafel konden. Gebroederlijk kwam het tweetal boven. Wat bleek, Meneer had zijn hart uitgestort bij z'n papa. M'n lief wist me precies te vertellen dat Meneer boos op me was want hij wilde geen aardappels en ook geen boterham maar een ijsje. En daarom was hij boos op z'n moeder. Papa luisterde naar 'm en ze deden samen mannendingen beneden, potje kaarten, met schroevendraaiers in de weer. Papa begreep 'm tenminste. En toen ze boven kwamen pakte papa stiekem een ijsje voor 'm. Ik vond het schattig. 
Ik kan er niet over uit. Dat ik het zelf niet door had. Maar bovenal, wat een moment. Z'n gevoelens en manier van uitdrukken, hij wordt steeds meer een echt mensje. Ons jongetje ❤️

woensdag 25 juni 2014

CYCU


Het is weer een poos geleden dat ik hier was. Want ik was druk met catching up with friends! Ik geloof dat ik nu in een tijdsbestek van een paar weken al mijn lieve vriendinnetjes heb gezien. En wat had ik ze gemist! Lang had ik geen energie meer om leuke dingen te ondernemen. Nog steeds lig ik geregeld om tien uur in bed, wat voor mij absurd vroeg is. Maar in between ben ik soms even de oude. Het was heerlijk om zoveel lieve mensen weer te spreken, te lachen en lekker te eten samen. Lunchen, dineren, dagje shoppen. Check. Goud waard. En mijn lief die thuis bleef met de kleine man zodat ik er iedere keer weer op uit kon. Diamant waard.


zondag 1 juni 2014

CYB


    





Happy hemelvaart holiday it was for me! Men neme 1 dagje vrij en een megalang weekend krijg je er voor terug. En ik mag dan de ballen verstand hebben van roze zwangerschapswolken, maar in genieten met twee benen op de grond word ik ooit professor! 
Een paar dagen vrij in het vooruitzicht deed me erg veel goed. Er was ineens tijd en ik vond wat rust.  Alsof dat nog niet genoeg was, leek ik meer plaats te hebben in me hoofd om te genieten. Ik heb een verzameling gouden momentjes aangemaakt de afgelopen dagen. 
De eigengemaakte billenbillendans die onze kleine man ineens onder de douche deed. Van de slappe lach die hij krijgt als hij mijn arm pakt om er scheetjes op te blazen, kom ik zelf niet meer bij. En ons tripje naar Schiphol waar we drs. P. naar het vliegveld brachten en ik dacht dat het leuk was om daarna nog even vliegtuigen te gaan kijken. Vliegtuigen kijken is voor mietjes. Nee de roltrappen op Schiphol, dat is pas de ware attractie! En toen hij zich ineens onder een bagagekarretje wilde verstoppen en we daarna pas de idiote tekst opmerkten. Als hij papa gaat pakken en de mannen rondjes achter elkaar rennen om de tafel. Wanneer hij me weer inpalmt en ik 'm in z'n pyama 's morgens naar buiten laat lopen omdat hij het nieuwe "mooie hek, heeft papa gemaakt" wil kijken. En als ik 'm op de verjaardag van zijn nichtje zie rond banjeren met z'n kinderchampagne (zonder een slokje te nemen want bubbeltjes zijn vies). En last but not least de realiteits zwangerschapsmomenten die ik vast wil leggen omdat ik ze geheid vergeet zoals vanavond waarop ik niet alleen gerommel in mijn buik voelde maar een duidelijke beweging. Een mensje in de maak dat groeit en groeit. 

Fijne week allemaal!

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met tellen van de mooie dingen in het leven.

  












zondag 25 mei 2014

CYB







Het was me het weekje wel weer. Alsof er peper in de reet van de tijd zit, vliegt het als een raket voorbij.

Aanschouw hier het mooiste bosje bloemen van de wereld. Ik kreeg het deze week. Mijn mannen stelden het speciaal voor mij samen tijdens hun fietstochtje.

Met de zomer in de nek hijgend, ben ik elke seconde dat ik buiten rond mijn huisje vertoef extra blij dat we wonen waar we wonen. Een huis met zelfs twee tuinen. De voortuin is in de basis nu af. Vooral veel tegels en ruimte om te rennen, fietsen, eten aan de grote tafel. De achtertuin is het 5 x 5 jarenplanproject. Tot voor kort verboden terrein voor Morrison: het was een groot kattentoilet voor de hele buurt en een oerwoud van onkruid. Maar goed, nu het onkruid totaal de overhand heeft genomen en er geen plekjes los zand meer zijn die als kattenbak kunnen dienen, blijkt het de mooiste speelplaats allertijden... Morrison kan eindeloos bezig zijn met rondscharrelen, beestjes zoeken, wilde aardbeien plukken, klimmen. Hele verhalen vertelt hij tegen zichzelf. Ik krijg er geen genoeg van om stiekem mee te kijken.

Een paar weken geleden lunchte ik samen met mijn broertje en zusje. Mijn broertje en ik namen een pasta waarvan ons het water in de mond loopt als we er aan terugdenken. Vandaag deed ik poging drie om het na te maken en yess! I nailed it. Vandaag was ie goed! Pasta met chorizo, zongedroogde tomaatjes, aubergine en kappertjes. Zelfs Morrison genoot ervan en daarvoor mag de krant gebeld worden want 'de avondeter' is definitly not his middlename!

En dan nog dit momentje van een gelukkige bankspringer die ik toevallig vastlegde.

Fijne week allemaal!

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met het tellen van de mooie dingen in het leven.








zaterdag 24 mei 2014

Biecht


Laat ik voorop stellen dat ik blij ben om nog een kindje te mogen verwachten. Al gingen miljarden vrouwen me voor, het is bijzonder en speciaal om mee te maken. Daarom had ik me zeker bij een tweede keer voorgenomen te genieten als een gek. En ik doe heel hard mijn best maar ik geloof dat ik toch niet begrijp waar mensen het over hebben.

Ik zit op een pimpelpaarse wolk met groene stippen en ik houd me goed vast om er niet vanaf te flikkeren. Ik weet me geen houding te geven. Van grappen over m'n alcohol gemis tot sociaal gewenste antwoorden. Op 14 februari kwam ik erachter, een perfecte dag zou je zeggen. In plaats daarvan schaam ik me bijna dat het uitgerekend op die dag was. En het was meer een 'oh nee nu al en hoe moet dat nu' moment terwijl we wisten dat het kon gebeuren. De blijdschap zit van binnen.

Elke controle ben ik zenuwachtig of alles nog goed gaat. Als ik weer buiten sta en alles blijkt goed, kan ik wel janken van de last die van me afvalt. Alles was goed. En ik krijg echt een kindje!

Op het werk zag ik er tegenop als een berg om het nieuws te vertellen. Ik schrijf het toe aan mijn situatie: altijd op projectbasis en nooit een vast contract. Voor zover je een zwangerschap überhaupt al kan plannen, komt het werktechnisch gezien voor mijn werkgevers nooit uit. Dus voor de tweede keer wimpel ik het weg, in het kader van niemand zal er last van hebben. Ik nam vrije uren op voor alle ochtenden dat ik te moe en misselijk was om op tijd de deur uit te gaan. Als ik het vol hield bleef ik langer om gemiste tijd in de ochtend te compenseren.

Het liefst ben ik onzichtbaar. Ik wil niemand tot last zijn. Als een kameleon pas ik me aan aan mijn omgeving. Dat is er vroeger in geramd. Ik krijg er steeds meer last van. Niet alleen zelf, maar nog erger, ik dring het mijn lief op: ga maar niet tegen de keer in, doe maar wat ze zeggen. En dan krijgen we ruzie en slaap ik er een nacht over en kom ik tot de conclusie dat hij gelijk had.

Ik was al niet de slankste maar nu voel ik me een olifant. En dat terwijl ik niks ben aangekomen. Op m'n uiterlijk kan ik nog wel wat excuses afschuiven. Want mensen zien niks aan me en daarmee houd ik mezelf ook voor de gek. Niks aan het handje met deze dame. Maar stiekem vind ik het eigenlijk best erg dat verdere buren me de vorige keer verbaast aankeken waar die baby in m'n armen ineens vandaan kwam. "Was jij zwanger dan?"

Ik haalde zandbakzand bij de bouwmarkt. Toen ik voor de tweede keer drie zakken van elk 25 kilo in de auto tilde en mijn buik voelde, bedacht ik me pas dat dit misschien niet zo'n slim idee is als je bijna twintig weken zwanger bent. Ik voel me alleen maar dat doe ik mezelf aan. Ik heb de twee liefste mannen om me heen en lieve vrienden en aardige collega's. Ik voel me alleen omdat ik me maar niet kan overgeven aan het zwanger zijn. Het voelt een beetje als verraad aan m'n nieuwe babytje dat ik het niet van de daken schreeuw. Maar zo bedoel ik het niet!

Ik ben wel blij! Ik heb hem of haar al gevoeld! Ze zit in mijn buik en daar zit ze goed! I'm a motherfucking good babymakingmachine!

Alleen soms kom ik er even niet uit en kan ik alleen maar huilen. Zoals nu. En zometeen draai ik de knop om. Dan sta ik vriendelijk handenschuddend bij een werkvergadering waar ik heen moet. En heb ik waarschijnlijk spijt dat ik dit eerlijke verhaal de wereld in heb geslingerd.

xx
the hormones speaking

maandag 19 mei 2014

CYB


Het leven buiten is goed. Ik heb het gemist. En bonus van dit weekend waren de logees, die zaterdagavond zelfs het diner verzorgden inclusief toetje, zie foto, middelste persoon. Ik hoop dat dit het begin zal zijn van een lange zomer! 

Fijne week allemaal!

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met tellen van de mooie dingen in het leven.

woensdag 14 mei 2014

Ordnung und Netheid





Het moet zijn begonnen. Het kan niet anders want dit is zo niet mij. Ik ruim op. Alles wil ik weg hebben. De tafel moet leeg. Ik was tussendoor de vaat af zodat m'n aanrecht leeg is. Ik heb de kledingkast nu deels uitgespit. Een vuilniszak kleren naar de textielbak en een stapeltje kleren op marktplaats. Alles moet zo leeg mogelijk. Opgeruimd en wel, orde en netheid. En daarom lieve Katrien, jaaa! Mijn tafel mag er wezen sinds korte tijd! ;)

xx

maandag 12 mei 2014

CYB


Zo. Dat was een heerlijke moederdag. Een fantastisch ontbijtje kreeg ik. De toegift van de dag is de energie die ik terug heb. Daardoor pakte ik gister meer dan een jaar na dato de kwast om de  witte gaten in de bruine muur weer bruin te verven (buurman-en-buurman gatenkaasmuur van Morrison's grote bed installeren). De muur is weer als nieuw! Klusje van niks eindelijk geklaard. Blij! De nesteldrang is begonnen..?


dinsdag 6 mei 2014

CYB








Op Bevrijdingsdag genoten we op het strand. Dan volgt hier verder het verhaal van de moeder die op het strand aankwam en niet begreep dat er ouders waren die hun kinderen met amper 20 graden in zwemkleding in het water lieten spelen.

Op een mooie dag begin mei, besloten mama en papa naar het strand te gaan met hun zoontje. Het jongetje was dol op zandbakken, laat staan de oneindige zandbak 'strand'. Ze kwamen aan en het zonnetje scheen. Het windje was echter nog voorjaar's fris. Ze zochten een mooi plekje, legden een kleedje neer en gingen zitten met al het benodigde gereedschap. De emmer, schep en kiepauto konden niet ontbreken. Daar zaten ze op het strand, de jassen tot boven dicht geritst maar heerlijk met de zon in het gezicht.

Het was niet druk op het strand. Een handje vol wandelaars, zonaanbidders en spelende kinderen. Spelende kinderen in zwemkleding. Hoe was het mogelijk dat ouders dat goed vonden met dit weer. Het was nog geen zomer! Daar was het toch echt nog te koud voor.
Het zoontje speelde. Kastelen bouwen met de emmer en schat graven kwam daarna. De ontdekking dat hij zelf in de kuil kon zitten die hij net had gegraven, zorgde voor nog meer pret.

Zijn fantasie werd steeds wilder en zijn liefde voor het strand groeide met de seconde. Z'n speelveld werd steeds groter. Met al zijn lef bij elkaar geschraapt, toog hij naar het water. Graven in water leek hem een meesterlijke uitdaging. Mama vond het goed, maar deed hem wel even de broek uit. Die zou anders alleen maar nat worden en ze had geen reserve exemplaar bij zich.

In water spelen vond het jongetje nog leuker dan gedacht. Steeds enthousiaster en fanatieker schepte hij modder. Steeds meer speelgoed werd versleept van het kleedje naar het water. De handjes gingen steeds dieper in het water. Mama riep het jongetje bij zich en trok hem zijn jas uit. Want die werd alleen maar nat en ze had geen reserve exemplaar bij zich.

Het jongetje werd wilder en gekker. Het water was fantastisch! Rennen van het zand in het water en weer terug. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Hoe meer gespetter en vallen hoe beter. Zijn t-shirtje werd nat. Mama riep hem bij zich en trok zijn nat geworden t-shirt uit. In een nat shirtje spelen was immers kouder dan in een blote buik. En zo rende het jongetje terug in enkel zijn luier naar het water.

De zon bleef heerlijk schijnen, papa en mama zaten nog steeds met jas aan naar hun jongetje te staren. Wat vonden ze het mooi om hun mannetje zo te zien genieten van de zon, de zee en het strand. Op z'n hurken hing het jongetje met de billetjes in het water en bestudeerde de schelpen. Volgezogen met water bungelde de luier topzwaar tussen z'n beentjes. Mama riep hem bij zich en deed 'm z'n luier uit.

En zo rende het jongetje van 3 weer terug naar het water om verder te spelen, te springen, te rennen, te badderen en te lachen. In z'n blote kont in mei op bevrijdingsdag.

Op het kleedje verderop zat een gezinnetje met twee meisjes. Ze wilden ook graag in het water spelen. Maar de mama vertelde luidkeels dat het nog geen zomer en echt te koud was. Ik keek lachend om en gniffelde van binnen een beetje. Trots op mezelf dat ik het had laten gaan. (Stiekem een beetje geholpen door een spontaan opgeborrelde herinnering. Vroeger was twintig graden de magische grens: dan ging het buitenzwembad open.) Go with the flow. Het was een onbetaalbare middag.


zondag 27 april 2014

baby


Ik kocht dit babymutsje. Ik had er diverse excuses voor nodig. Ten eerste was hij voor de helft van de prijs en daarbij heeft ie stoere kleuren. Geen baby blauw, roze of wit for my babies. Daar hou ik niet van. Kleren in kleine maatjes met donkere kleuren zijn moeilijk te vinden. Dus twee redenen om met bijna 15 weken iets voor baby 2 te kopen!
Mijn blije nieuws mag de wereld in. Ik bouw nog een kindje! Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Al vraag ik me af hoe dat dan weer kan want de vermoeidheid en misselijkheid van de afgelopen maanden vertelden me elke dag dat er iets aan de hand was. Gelukkig komt er stiekem wat energie weer terug. Dus ik ga mijn best doen om eraan toe te geven en van te genieten!

woensdag 23 april 2014

CYB



Na een fijne Pasen en een eieren en chocolade overload en genieten van vrije dagen is het morgen weer zover. Tijd voor het gewone leven. Ik kan er weer tegen.

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met tellen.

woensdag 16 april 2014

CYB



Een bijzondere zaterdag was het: broer en zussen samen op stap! De premiere, niet eerder vertoond... Waarom kwamen we niet eerder op dit lumineuze idee?! Het was een fantastische dag, terras, winkeltjes, platenzaken, meer dan heerlijke lunch bij Deksels, gezelligheid, tegen de stoeprand van het lachen. Fijne familie heb ik! xx

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met het tellen van de mooie dingen van het leven.



zondag 30 maart 2014

CYB






Lente! Ik ben blij met de zon, de temperatuur, langzaam weer meer buitenleven. Bring it on! 

Ondertussen denkt m'n acrobaat dat het hierbinnen een grote circustent is. Springen, gooien, vallen, glijen, klimmen, balanceren. Het kan allemaal met een flexibel lichaam van 3 jaar. En huilen, ho maar. Opstaan en weer door. 

En toen was het gisteren! Toen kwam ze lunchen met haar mooie kleine meisje dat ineens megagroot is geworden. En al kan lezen:) Het was reuzegezellig. En ik werd verrast met lentebloemetjes en dit zelfgemaakte hertje. Lief!

Fijne week allemaal!

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met tellen!