hello kitty's

Bij ons thuis wonen twee katten, inmiddels 11 en 12 jaar oud. Ze heten Meisje en Jongen. Ze komen uit het asiel. Ik weet het nog precies. Op 29 december 2007 waren we nauwelijks vier maanden gesettled in ons nieuwe huis en gingen we naar het dierenasiel om te kijken of ze twee kittens hadden die een thuis konden gebruiken. Ik weet niet eens meer of ze kittens hadden. Ik zag Jongen en ik was verkocht. Binnen drie seconden had ik mezelf en Ryan omgepraat dat het veel verstandiger was om wat oudere katten te nemen in plaats van kittens die nog opgevoed moeten worden. We waren immers onregelmatig thuis vanwege werk. En wat een toeval, bij Jongen (toen nog Antar), hoorde Meisje (toen nog Mimi). Want ja, ik had naast dat ik graag kittens wilde ook nog de eis dat ik een setje wilde. In ons huis was plek genoeg voor twee en een paartje vind minder snel een huis dus ik wilde perse een koppeltje adopteren. We gingen direct met de buit naar huis. We overleefden het eerste nieuwjaarsvuurwerkspektakel met z'n viertjes.

Drie maanden later bleek Meisje een continue aan de diarree zijnde schuwste kat van het westelijk halfrond en Jongen een doodzieke suikerpatiënt. Echtelijke ruzies, overspannen gek*t met injectienaalden, bye bye uitslapen voor de rest van ons leven met een Jongen die elke 12 uur een insulineshot moet krijgen. Dag dag money down de insuline-injectienaalden-drain. Een toestand is het. Maar opgeven komt niet in mijn woordenboek voor. Althans niet tot je het uiterste geprobeerd hebt. Je kiest zelf voor huisdieren, de risico's zijn inclusief.

En het lukt ons, al meer dan zes jaar! Een leven met stipt elke twaalf uur een spuit geven aan een kat. Een nachtje weg kunnen vanwege onze fantastische buurvrouw die wel een spuitje wilde leren zetten. Mopperend Meisje's verloren druppels poep van de vloer boenen. Engelengeduld met een schuwe poes die nu zelfs graag op schoot komt liggen bij visite. Een prachtige rode kater en een schattig zwartwit poesje.

Drie jaar later kwam bewoner vijf erbij. De rollen werden omgekeerd en de katten hadden geduld met ons. Ineens een onvoorspelbare aandacht opeisende baby in huis. De wederzijdse omgang is onbeschrijfelijk mooi om te zien. Hoe de katten de baby gedoogden, hoe geduldig ze waren met een onbehouwen dreumes die lomp naar de katten maait tot een kleuter die liefkozend over de kopjes aait en ondertussen verkondigt hoe lief de poesjes wel niet zijn.

Onbetaalbaar, letterlijk en figuurlijk. Maar of ik er hierna nog een keer aan begin...