Pagina's

donderdag 31 december 2015

zondag 15 november 2015

CYB

Mijn blog. Het lijkt wel alsof er niks gebeurd is de afgelopen maanden. Ondertussen was ik in New York bij het huwelijk van mijn broer, werd mijn liefste meisje 1 jaar oud en is de nieuwe keuken bijna klaar. 






Na het afgelopen weekend weet ik het zeker. De boze buitenwereld kan de klere krijgen. Ik was al flink op dreef, maar ik ga nog harder van mijn kleintjes genieten. Ik geniet nog harder van alle gekkigheid die tropenjaren met twee kleine kinderen met zich meebrengen. Ik zal ze nog bewuster overladen met liefde zodat ze dat hopelijk zelf later in overvloed kunnen geven en nemen. Ik pak mijn lief extra vast en vertel 'm een keer meer hoeveel ik van hem houd. Ik verheug me enorm op samen oud worden. Als ik de kans krijg boek ik weer een ticket naar New York en een vakantie met m'n family. En ik blijf hier keihard alle moois, liefs, geks en wat dan ooks uit mijn leven verzamelen waarvan ik denk dat ik het niet moet vergeten.

donderdag 29 oktober 2015

dat dus






Er is zoveel waarover ik iets of ook weer niets kwijt wil dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Maar he, dit is m'n eigen blog dus whatever, ik begin gewoon ergens! Bijvoorbeeld bij dat ik gek word van alle (goedbedoelde) adviezen en berichten, soms niet eens specifiek aan mij gericht maar als het voorbij komt dan wind ik me toch op. Donder op met je eet geen suiker, geen tarwe, gebruik geen deo en drink geen alcohol. Noem het of er zitten kankerverwekkende stoffen in. Al heb je je hele leven gerookt, dan nog krijg je niet per definitie kanker. En die vervuilde lucht waarin we dagelijks rondlopen, die kun je niet uitzetten. Dood is de enige toestand waarin je geen kanker kan krijgen en guess what, ik LEEF en ik ben daar minimaal de komende veertig jaar nog druk mee.
Ik zoek nog even verder naar mijn nieuwe balans. Ik denk na over de hoeveelheid bewerkte boterhamworst die mijn zoon naar binnen krijgt. En ik probeer met een stuk cote d'or in m'n mond te bedenken hoe ik zo min mogelijk suikers kan eten en zie als bijzaak kansen om twintig kilo overgewicht te verliezen het komende jaar.

Dat. Maar ook dat oktober borstkankermaand is. En dat het thema dit jaar jonge vrouwen is. Hoe is het mogelijk. Sluit ik even naadloos aan... Ik zag het in een commercial voorbij komen en las een paar verhalen. Het doet pijn, geconfronteerd worden met lotgenoten. Het is tegelijk prettig te weten dat ik niet alleen ben en dat het een op zichzelf staand thema is. Ik zoek af en toe naar hoe anderen het doen, de draad weer oppakken.

In het dagelijks leven lijkt het vaak alsof het allemaal niet gebeurd is. Maar dan word ik na een halve dag werken duizelig als een carrousel of krijg ik met Louisje op de arm weer steken in m'n tiet.
Ik ben dankbaar dat de wetenschap zo ver is dat ze mij beter hebben gemaakt. Ik ben trots op mezelf hoe ik me hier doorheen heb gewerkt en trots op de enorme kracht van mijn gezin. Dat neemt niet weg dat ik soms ineens in huilen uitbarst, in de tandartsstoel, achter m'n laptop aan de eettafel als Morrison op school zit en Louise in bed ligt. Soms ben ik tegen het angstige aan bezorgd over dat het niet terug mag komen. Ik ben ontzettend blij dat mijn haar weer terug komt maar ik vind het vreselijk dat er krullen in zitten en ik weet me geen raad met m'n pleeborstel kapsel. En ik prijs me gelukkig dat ik m'n tiet uberhaupt nog heb, dat ik niet heb hoeven dealen met een amputatie. Maar die borst laat me geregeld weten wat er het afgelopen jaar mee gebeurd is. Soms kan ik dit soort dingetjes niet uitzetten en moet ik mijn hart even luchten. Minor details.

Dat. Maar ook dat ik meer en meer in het nu leef en dat bevalt me prima! Ik bepaal steeds bewuster wat ik kan, wat ik wil en hoe ik het wil hebben.

Het bracht me naar New York en ik had het meer dan fantastisch! Wat een stad. Ik ben in love. Ik weet dat ik er terug kom. Man o man, mijn enige echte eigen broer getrouwd, en wel in het stadhuis van New York, afgetopt met een feestelijke lunch in Brooklyn met uitzicht over Manhattan. Ik heb mezelf geloof ik 800 keer geknepen en geschopt om te kijken of dit hier echt aan het gebeuren was.

En Louisje, ze werd 1. Ik kan het nog steeds niet geloven. F*cking 1 jaar. Het is alsof er een hap uit mijn leven is gehaald en ik ga nu vrolijk verder bij waar ik gebleven was dus voor mijn gevoel springt ze van 3 maanden zo over in een 1 jarig mupke. Ze is ons cadeautje, ons kersje op de taart.

En de nieuwe keuken, de voorbereidingen zijn in volle gang. We leven twee weken zonder keuken en dat gaat uitstekend. Volgende week wordt de nieuwe geboren. Ik kan niet wachten om jullie voor te stellen aan mijn vaatwasser.

Dus. Dan zijn we weer bij gepraat. De groeten oktober, je was leuk.

maandag 7 september 2015

zwart wit









Het is echt klaar. Byebye nachtmerrie. Hallo rest van tweeduizendvijftien. Ik voel de drang om het eerste half jaar te compenseren. Ik kreeg een vakantiehuisje aangeboden en na de gebruikelijke 'nee joh dat hoeft niet' die ik er automatisch uitpoep, zei ik een dag later 'waarom niet, eigenlijk hartstikke leuk en lief aanbod'. En zo ging de familie drie dagen daarna ineens op vakantie. De beste beslissing van het jaar dacht ik. We hebben het heerlijker gehad dan we hadden kunnen bedenken.

Maar waarom zou je het bij 1 beste beslissing laten als je er meerdere kan maken? Dus mevrouw gaat volgende week naar New York. En onze keuken valt uit elkaar. Dus er komt een nieuwe keuken in ons paleis. Dit jaar nog. Bam. Eat that 2015!


vrijdag 10 juli 2015


Twintig bestralingen later blog ik u. De eenentwintigste is maandag en dat is de laatste. Moe, gaar, blij, sterk, verheugd, leeg. Tot later xx

vrijdag 5 juni 2015

HELL yeaH


Kankervrij! Ik wil het liefst de hele dag de hele tent bij elkaar schelden omdat ik geen lieve woorden ken die krachtig genoeg uitdrukken hoe ik me voel. Gisteren kregen we nieuws waar we niet eens op durfden te hopen. De motherfucker is helemaal DOWN.

Niet alleen werd ik vorige week geopereerd en eindelijk verlost van de tumor in mijn lijf. Op de laatste mri was nog een ding van 2,2 cm te zien. Het bleek alleen nog maar littekenweefsel te zijn! De kanker was helemaal kapot! Afgelopen maanden heeft de chemo zijn werk gedaan als een pro! Ik weet niet hoe ik het heb. Zoals ik me nu voel heb ik me nog nooit gevoeld. Hier moet nog een woord voor uitgevonden worden.

Ik ga nog een maand met een vette glimlach naar de bestralingen. Ik ga weer verder dan een week vooruit durven denken. Ik ga zonder baksteen in mijn maag over de toekomst dromen. Ik ga oud worden met Ryan, mijn rots in de branding, mijn troost, mijn steun, mijn oppepgoeroe, mijn wandelend ubervertrouwen in mij. Liefde voor jou!!

dinsdag 19 mei 2015

goeiemorgen


Een week na mijn blog over m'n optimistische attitude was het glas ineens half leeg. Ik was klaar met alles. Kutchemo, kankerziekte, klote onzekerheid. Prompt was mijn bloedwaarde te laag voor de volgende chemo. Onverrichter zake liep ik de stinktent weer uit. Opgelucht als een puber die erachter komt dat het wiskundeproefwerk niet doorgaat omdat de leraar ziek is.

Voor het eerst in maanden uit het strakke chemo regime voelde als een bevrijding. Ik kon kleine extraatjes doen. Naar een feestje, rondje Koningsdag. Ik was weer helemaal opgepept voor de volgende chemo. Vol goede moed liet ik me de week daarop weer volspuiten met gif. En alsof ik iets in te halen had werd ik deze keer knijterziek. Op de valreep kon ik het klassieke beeld van chemotherapie afvinken: rennen om de wcpot te knuffelen.

De laatste twee stuks chemo stonden daarna in de agenda maar twee keer ging ik zonder shot naar huis. Na die ene haalde ik mijn ketting op. Na de allerlaatste kost het werk in m'n kop om er okay mee te geraken. Nu heb ik er in totaal drie gemist. 'Je kan er niks aan doen' is mijn mantra. Het lichaam is nog bezig met het verwerken van de laatste chemo die erin is gepompt. Dus ik probeer ervan te genieten dat ik nu stiekem zelfs twee weken geleden mijn hopelijk allerlaatste chemo ooit heb gehad...

Dansend op de tafel met een fles champagne in m'n hand had ik mezelf bedacht voor dit moment. Maar het blijft bij een bescheiden interne mini party. Ik durf nog niet los. Ik durf niet eens een wijntje te nemen. En wat ik al helemaal niet aan had zien komen, geen chemo in m'n mik maar ik stortte lichamelijk alsnog in als een zak aardappels. Bek af to the max, pijn in m'n gewrichten, spieren en botten, omaatjeslike denk ik.

Ondertussen is het net alsof ik langzaam wakker word. Ineens is het mei! En waar is m'n baby gebleven, ineens zit er een klein meisje op mijn schoot... Ik kan niet bevatten wat er allemaal is gebeurd de afgelopen maanden. Niet dat ik behoefte heb om het te bevatten. Met liefde laat ik het achter me. Net als de tumor. Volgende week wordt die ellende eindelijk uit me gesneden. Raus mit die rommel. Ik kan niet wachten. Ik ga toch maar vast een flesje champie halen denk ik:)

xx


zaterdag 9 mei 2015

cheers




Gisteren was het de tweede keer dat ik geen chemo kon krijgen. Het aantal witte bloedlichaampjes was te laag. Ik was teleurgesteld omdat ik de volle laag wil geven aan die k*tkanker. Dit is wat chemo aanricht in je beenmerg. Je kan er niks aan doen en je moet een portie overslaan omdat je weerstand onder een bepaald niveau is gekomen. Dus dan maar knop om en proberen met volle teugen te genieten van de extra tijd om op te krabbelen. 

In plaats van aan het infuus te liggen, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn ketting op te halen. Wat ben ik er ongelooflijk blij mee! In het echt is ie nog mooier! Een zilveren snoephartje van Nadine Kieft met de namen van Louise en Morrison erop. Ik heb 'm in het atelier meteen omgedaan en ik doe 'm niet meer af.

Ik bestelde de ketting als cadeautje voor mezelf. Zodat ik m'n snoepjes altijd bij me draag want ze geven me de oerkracht waarmee ik deze oorlog ga winnen. Een fysieke reminder aan de twee wondertjes op plekken waar ik ze vandaan houd. Zoals het ziekenhuis. Het is iets sterks in mijn hoofd. Ik wil ze perse niet daar hebben. Het slaat nergens op. Loutje zou best mee kunnen en met Ry in de wachtkamer op me wachten als ik een mri scan krijg. Maar ik wil het niet! Ik ga nog liever alleen. Twee keer kon het even niet anders en pikte Ry met de kinderen mij op. Op de achterbank voor het ziekenhuis. Dichterbij gaan ze niet komen. 

Daarvoor zijn twee redenen. De eerste is een gekke. Ik gun het namelijk die kankeromgeving niet dat ze m'n pareltjes zien. Het mooiste van de wereld moet verborgen blijven voor de de donkere kant. Snap je..? ;) Het is iets vaags maar ik voel het sterk. Op de tweede plaats stel ik alles in het werk om hiervan geen herinneringen te maken. Mijn grote wens is dat we dit moment over tien jaar met z'n viertjes op meivakantie zijn op een zonnig eiland en dat ik met Ry proost op het leven en de liefde en dat die twee zich niks herinneren van de tijd dat mama ziek was. Cheers!

woensdag 15 april 2015

it's a beautiful day

mijn pruik en ik
'Hee Kitty! Hoe gaat het?' 'Goed!' Ik hoor het mezelf zeggen tegen een buurtmoeder die ik tegenkom sinds een hele lange tijd. Onderweg naar huis denk ik erover na. Zo'n verweggistan kennis gaan uitleggen hoe de vork in de steel zit op het schoolplein om 8:26 uur. Neuh. Naar omstandigheden gaat het ook goed dus ik lieg niks. 

De tweede chemokuur gaat me beter af. Ik ben er veel minder beroerd van dan van de eerste. Het is definitly beter te doen. Maar m'n relativator draait overuren. En dat houdt me op de been. Maar chemo blijft chemo. En deze krijg ik wekelijks, elke donderdag. Zolang mijn lichaam het trekt. En elke drie weken komt er een tweede goedje bij. Vooral dat tweede goedje zorgt voor extra oorlog. 

De afgelopen dagen gingen aan me voorbij. Een raar soort van vermoeidheid die ik niet zo goed kan omschrijven. Een boodschapje doen lukte niet. Vriendinnetjes terugbellen lukte niet. Even douchen en dan te vermoeid zijn om je verder aan te kleden... Het is gek. Nog wel meer is gek trouwens. Het voelt alsof mijn handen en voeten voortdurend slapen. Mijn handen zien er trouwens uit als van een tachtigjarige, de rimpels: alsof je te lang in bad hebt gezeten maar dan uber droog. Droge huid everywhere. En gevoelig. Als ik al maar naar een scherp randje kijk dan heb ik al een kras op m'n arm. Die geneest dan weer mega langzaam. Geirriteerde ogen, obstipatie, diarree, slecht slapen, hoofdpijn, tintelende spieren. Teveel input (geluid, licht, informatie) wordt me gauw teveel. Het vervelendste vind ik misschien wel dat telkens als het weer iets beter gaat, de volgende kuur er weer in moet. Een week is dan maar kort. Voor de rest gaat alles goed! Had ik al gezegd dat alles beter is dan de algehele malaise bij die eerste chemokuur?

Soms schrik ik van mijn eigen optimisme. Wie neem ik hier eigenlijk in de maling. Tegelijkertijd is het echt, ik speel geen mooi weer. Ik voel mooi weer. Ik heb geen tijd om depressief in een hoekje te zitten. Ik moet door. Ik moet beter worden. Ik zie overal het positieve van in. Tot ergernis aan toe misschien. Maar zo overleef ik. Zo win ik the battle.

xx


  


11:45  

vrijdag 3 april 2015

dat krijg je ervan




Dit is wat we krijgen van mensen. En dit is nog maar een microdeel van de mailtjes, bezoekjes, whatsappjes, hulp, post, eten, bloemen, tijdschriften, presentjes.

Dit is wat we krijgen van dokters: fijne uitslagen. Ik zet ze eens even op een rijtje. Gewoon omdat het kan. 
En dan begin ik met waar we vandaan kwamen. De "we hebben slecht nieuws voor u, het is kwaadaardig en groot". Een tumor van meer dan vijf centimeter, het so called agressieve soort triple negatief. Slechte naam trouwens, klinkt je toch al klotenieuws nog drie keer slechter van.

Vervolgens de uitslagen:
  • Een pet scan zonder aantoonbare uitzaaiingen
  • Een schildwachtklieroperatie waaruit schone lymfeklieren uit mijn oksel blijken gehaald
  • Een mri scan waarop te zien is dat de tumor de helft is geslonken na de eerste chemokuur
  • Een dna onderzoek waaruit blijkt dat de kankerzooi niet erfelijk is
  • Alle uitslagen bij elkaar waardoor we nu over een borstbesparende operatie praten in plaats van de halve of hele voorgevel eraf
Je kan me vanalles vertellen. Je kan me nog meer vertellen. De vraag is of ik luister. Ik zeg one hell of a lucky lady. Met zoveel lieve mensen die ons steunen en zoveel positieve uitslagen.

We moet nog even door. Nog zes keer chemo. Ik ben nu echt op de helft. Dan nog een operatie en bestralingen en daarna teken ik voor de overwinning. En mag mijn lichaam nooit meer als gasthuis fungeren voor deze kankershit.  

vrijdag 27 maart 2015

feest

Ondertussen ging het leven door. En sta ik erin als een diepe dik gewortelde boom die een orkaan zal doorstaan. En werd mijn kiddo 4 jaar. F*cking vier jaar oud. Het blijft magic, ik ben moeder van deze knapperd. En deze handsome gaat nu naar school. Als een pro. Hoe trots kun je zijn op iemand.Voordat er naar school werd gegaan, moest er flink gevierd worden dat die ouwe de vier aantikte. Van de verantwoorde eco plastic pont, de houten hijskraan tot het cadeau waarmee ik in 1 klap mijn eigen normen van kant maakte, het dekbedovertrek.

Vanaf het eerste moment heb ik mij passioneel gestort op het kinderkamerinterieur. Over alles is nagedacht. Een commode naar mijn smaak kon ik niet vinden dus die maakte ik zelf door een ikea expeditkast te hacken en te combineren met een stamdeelplank. Een helse zoektocht naar die ene unieke Hongaarse afgeragde kledingkast van Van Dijk en Ko, Ingela posters, de maanposter, verzamelde plaatjes en ansichtkaartjes in vintagelijstjes. Het hele aanzien in een klap verpest door... een spidermandekbedovertrek. 

Het gebeurde toen ik hem naar bed bracht een paar weken geleden en ik nog even bij 'm lag om te kletsen. Ik vroeg wat hij graag voor z'n verjaardag wilde. Die ene zin 'ik wil graag een spidermanbed voor cadeautje mama', deed de trick. Ik smolt. Ik kon niet meer anders.

Sinds zijn verjaardag heeft hij zowat alle gasten naar boven getrokken voor een tour naar z'n slaapkamer om iedereen zijn spidermanbed te laten zien <3



zondag 1 maart 2015

lunch

Wat doe je als je amper twee weken weet dat je kanker hebt en je de volgende dag je eerste chemokuur krijgt? Dan neem je je lief mee uit lunchen. Of beter gezegd L U N C H E N, als Koning en Koningin. Drie gangen, heerlijke wijn.
Wijn wil wel na geheelonthouding gedurende 9 maanden zwangerschap en 3 maanden borstvoeding. Dus laddertje pissed van 3 glazen liep ik die middag de apotheek in om mijn medicijnen op te halen. De apotheeklady kwam met een afgeladen dienblad aankakken bij de balie. Ik schrok me rot en begon spontaan te janken. Reality klap in het dronken gezicht. De apotheekster kreeg knalrode ogen en stopte alles voor me in een tas.





beam me up scotty


Okay, je zegt vanaf de zwangerschapstijd tegen verschillende gezondheidszorgmensen dat het lijkt alsof er een pingpongbal in je tiet zit. No worries zeggen de profs, den borschten veranderen in een milkywayfabriek voor je Louwieske. Fijn, ik hoef mij niet druk te maken.

Tot je toch ineens naar de mammapoli (klotenaam als je net mamma bent geworden van een prinses..) wordt gestuurd omdat de huisarts denkt dat het iets met de melkklieren is "maar ze niet naar binnen kan kijken". Zit ik daar ineens tussen de borstkankerfolders en fotoboeken van dames zonder tiet. Ik schrik me eigenlijk kapot en ga ongemakkelijk zitten maar ik snuit m'n neus en alles is weer goed. Ik heb geen kanker maar net een kindje gekregen. En ik ben even naar het ziekenhuis met m'n verwaarloosde cyste of uit de hand gelopen verstopte melkklier. Ik weet zeker dat ik straks een naald in mijn bobbel krijg en dat ze er een spuit of twee ingedikte melk uit gaan trekken. Weg harde bal en we borstvoeden nog lang en gelukkig.

Totdat de verpleegkundige, echoscopist en radioloog wel heel erg verontwaardigd reageren als ik vertel dat ik dit al sinds augustus heb en dat de profjes me nooit naar een arts hebben gestuurd. Ik word er licht achterdochtig van dus ik check het nog even: geen bal met vocht maar weefsel? Dat komt gewoon van de borstvoeding toch? "Dit kan nog alle kanten op." Dus het kan van de borstvoeding komen? "Ja het kan van de borstvoeding komen! De punctie is om zaken uit te sluiten." Maar volgens mij wisten zij toen al beter. En zo begon mijn laatste 'vrije' weekend, met een klein vies randje erom. 

Die maandag ging ik samen met mijn lief naar het ziekenhuis. Lou was ook mee. Even horen dat ze verharde pus uit mijn borst hadden geprikt. Ik vond wel dat de verpleegkundige ons met kleine Louise op de arm net iets te lang meewarig aankeek toen ze ons in het kamertje leidde. En ik vond het ook aardig overdreven dat er een driekoppig team die 6 vierkante meter kamer binnenkwam om te vertellen wat er aan de hand was. Daarna drukte iemand op de verkeerde knop en belandden we in de verkeerde film.

donderdag 19 februari 2015

sunny side up

zondagmorgen
Uitslagen waar je normaal weken op moet wachten zijn er binnen een paar dagen. Brievenbus overstroomt met lieve post. Het is meer dan geoorloofd om op zondagochtend niks nuttigs te doen behalve bewonderend staren naar m'n liefjes. En de (wtf?) haarwerkspecialist heeft na mijn vraag ineens toch nog een gaatje op haar drukke zaterdag.

Carnavalszaterdag was dat. Een slecht verhaal. Daar zat ik met een theetje in de hand pruiken te passen in de discrete salon. Weer eens iets anders dan met een pruik op en een pilsje op het stationsplein bij de Stasiefestasie in Remunj. Maar guess what, prachtige pruik gevonden. Een kopietje van mijn haar maar dan de plasticfantastic versie en daarom niet uit model te krijgen! Bye bye bad hairdays! (Alhoewel ik toch optimistisch blijf en geloof dat ik die 0,0000001% persoon kan zijn bij wie het haar blijft zitten:)

fun

De medische molen draait als een gek. En terecht maar tegelijk ook vol verbazing over hoe snel het allemaal kan. Voor ik het weet lig ik in de MRI scan. Of ik muziek wil. Ja hoor. Welke radiozender? Maakt niet uit of nee wacht, doe maar 3FM. Lig ik daar. Amper twee dagen in de wetenschap dat ik iets dan nog onuitspreekbaars mankeer. Ik moet stil blijven liggen in de tunnel terwijl op m'n koptelefoon Cyndi Lauper krijst dat girls just fun willen hebben. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Ik vond het altijd al een kutplaat.

dinsdag 10 februari 2015

bitch



En toen werden we wakker in een nachtmerrie. Alsof we in een slechte film zijn beland. Alsof we de verkeerde afslag hebben genomen. Alsof er een grote stempel uit de lucht kwam storten op mij, op ons. Borstkanker.

Twee weken verder en ik ben binnenste buiten gekeerd in drie ziekenhuizen, door tig dokters met nog meer onderzoeken en een kleine operatie. Er is een plan. Vrijdag ging de eerste chemokuur er al in.

Al heb ik nauwelijks een moment om na te denken, door alle gaatjes heen sijpelt angst, verdriet, oerkracht en liefde. De eerste twee maken ruimte voor haat aan de kanker. De laatste twee groeien exponentieel. Net als de kanker zelf overigens, maar de motherfucker gaat wensen dat hij zich nooit had gemanifesteerd in mij. Jankend gaat het smeken om de nek omgedraaid te krijgen door de chemo. Hey you cancer, you picked the wrong bitch!




maandag 12 januari 2015

we zijn begonnen



En 2015 is officieel gestart. Mijn eerste week werken zit er op. En terwijl ik die zondag nog dacht dat de wereld zou vergaan als ik weer moest werken, bleek het reuze mee te vallen allemaal. Eigenlijk was het gewoon stiekem een beetje leuk om weer te werken. 
Neemt niet weg dat ik m'n minimonsters ontzettend heb gemist en ze alleen maar vast wil houden en kusjes wil geven als ik weer bij ze ben. 'Nee mama ik HOU niet van kusjes'. En dat ik me rot fotografeer zodat ik een overvloed aan plaatjes heb als ik van ze weg ben😊


zondag 4 januari 2015

CYB

Morgen is het d-day. Mijn zwangerschapsverlof is voorbij. Het echte leven dient zich aan. Op tijd ergens verschijnen, een stukje eigen leven terug maar ook het moeilijke gescheiden zijn van mijn kleine meisje voor zoveel uren per week.

Zo moeilijk als ik het vond om van zwanger zijn te genieten, zo gemakkelijk en geweldig vond ik het om van de kraamtijd te genieten. Ik heb een heerlijke tijd gehad. En wat een verschil was het ten opzichte van grand maestro numero uno. Bye bye onzekerheid van toen. Een zelfverzekerde mama die zich helemaal kon over geven aan het leren kennen van haar meisje in plaats van worstelen met poepluiers en badjes als hoofdtaak. Voor nu zeg ik dat ik de overgang van geen naar 1 kindje veel moeilijker vond dan van 1 naar 2.

Zo dacht ik wel dat een tweede kindje naar de crèche brengen en zelf weer beginnen met werken gemakkelijker zou zijn. Oh boy was I wrong. Maar vanaf morgen gaat het toch echt allemaal gebeuren. Om mijn pijntjes wat te verzachten heb ik mezelf een beetje (teveel) verwend. De afgelopen weken vond ik het gerechtvaardigd om de volgende ineens essentials te kopen, om mijn gang naar het dagelijkse leven wat makkelijker te maken... Mama is blij.




Dan ga ik vandaag nog even diehard genieten van het grootste en onbetaalbare goed: mijn zalige leventje thuis.



xx