Pagina's

vrijdag 27 maart 2015

feest

Ondertussen ging het leven door. En sta ik erin als een diepe dik gewortelde boom die een orkaan zal doorstaan. En werd mijn kiddo 4 jaar. F*cking vier jaar oud. Het blijft magic, ik ben moeder van deze knapperd. En deze handsome gaat nu naar school. Als een pro. Hoe trots kun je zijn op iemand.Voordat er naar school werd gegaan, moest er flink gevierd worden dat die ouwe de vier aantikte. Van de verantwoorde eco plastic pont, de houten hijskraan tot het cadeau waarmee ik in 1 klap mijn eigen normen van kant maakte, het dekbedovertrek.

Vanaf het eerste moment heb ik mij passioneel gestort op het kinderkamerinterieur. Over alles is nagedacht. Een commode naar mijn smaak kon ik niet vinden dus die maakte ik zelf door een ikea expeditkast te hacken en te combineren met een stamdeelplank. Een helse zoektocht naar die ene unieke Hongaarse afgeragde kledingkast van Van Dijk en Ko, Ingela posters, de maanposter, verzamelde plaatjes en ansichtkaartjes in vintagelijstjes. Het hele aanzien in een klap verpest door... een spidermandekbedovertrek. 

Het gebeurde toen ik hem naar bed bracht een paar weken geleden en ik nog even bij 'm lag om te kletsen. Ik vroeg wat hij graag voor z'n verjaardag wilde. Die ene zin 'ik wil graag een spidermanbed voor cadeautje mama', deed de trick. Ik smolt. Ik kon niet meer anders.

Sinds zijn verjaardag heeft hij zowat alle gasten naar boven getrokken voor een tour naar z'n slaapkamer om iedereen zijn spidermanbed te laten zien <3



zondag 1 maart 2015

lunch

Wat doe je als je amper twee weken weet dat je kanker hebt en je de volgende dag je eerste chemokuur krijgt? Dan neem je je lief mee uit lunchen. Of beter gezegd L U N C H E N, als Koning en Koningin. Drie gangen, heerlijke wijn.
Wijn wil wel na geheelonthouding gedurende 9 maanden zwangerschap en 3 maanden borstvoeding. Dus laddertje pissed van 3 glazen liep ik die middag de apotheek in om mijn medicijnen op te halen. De apotheeklady kwam met een afgeladen dienblad aankakken bij de balie. Ik schrok me rot en begon spontaan te janken. Reality klap in het dronken gezicht. De apotheekster kreeg knalrode ogen en stopte alles voor me in een tas.





beam me up scotty


Okay, je zegt vanaf de zwangerschapstijd tegen verschillende gezondheidszorgmensen dat het lijkt alsof er een pingpongbal in je tiet zit. No worries zeggen de profs, den borschten veranderen in een milkywayfabriek voor je Louwieske. Fijn, ik hoef mij niet druk te maken.

Tot je toch ineens naar de mammapoli (klotenaam als je net mamma bent geworden van een prinses..) wordt gestuurd omdat de huisarts denkt dat het iets met de melkklieren is "maar ze niet naar binnen kan kijken". Zit ik daar ineens tussen de borstkankerfolders en fotoboeken van dames zonder tiet. Ik schrik me eigenlijk kapot en ga ongemakkelijk zitten maar ik snuit m'n neus en alles is weer goed. Ik heb geen kanker maar net een kindje gekregen. En ik ben even naar het ziekenhuis met m'n verwaarloosde cyste of uit de hand gelopen verstopte melkklier. Ik weet zeker dat ik straks een naald in mijn bobbel krijg en dat ze er een spuit of twee ingedikte melk uit gaan trekken. Weg harde bal en we borstvoeden nog lang en gelukkig.

Totdat de verpleegkundige, echoscopist en radioloog wel heel erg verontwaardigd reageren als ik vertel dat ik dit al sinds augustus heb en dat de profjes me nooit naar een arts hebben gestuurd. Ik word er licht achterdochtig van dus ik check het nog even: geen bal met vocht maar weefsel? Dat komt gewoon van de borstvoeding toch? "Dit kan nog alle kanten op." Dus het kan van de borstvoeding komen? "Ja het kan van de borstvoeding komen! De punctie is om zaken uit te sluiten." Maar volgens mij wisten zij toen al beter. En zo begon mijn laatste 'vrije' weekend, met een klein vies randje erom. 

Die maandag ging ik samen met mijn lief naar het ziekenhuis. Lou was ook mee. Even horen dat ze verharde pus uit mijn borst hadden geprikt. Ik vond wel dat de verpleegkundige ons met kleine Louise op de arm net iets te lang meewarig aankeek toen ze ons in het kamertje leidde. En ik vond het ook aardig overdreven dat er een driekoppig team die 6 vierkante meter kamer binnenkwam om te vertellen wat er aan de hand was. Daarna drukte iemand op de verkeerde knop en belandden we in de verkeerde film.