Pagina's

woensdag 15 april 2015

it's a beautiful day

mijn pruik en ik
'Hee Kitty! Hoe gaat het?' 'Goed!' Ik hoor het mezelf zeggen tegen een buurtmoeder die ik tegenkom sinds een hele lange tijd. Onderweg naar huis denk ik erover na. Zo'n verweggistan kennis gaan uitleggen hoe de vork in de steel zit op het schoolplein om 8:26 uur. Neuh. Naar omstandigheden gaat het ook goed dus ik lieg niks. 

De tweede chemokuur gaat me beter af. Ik ben er veel minder beroerd van dan van de eerste. Het is definitly beter te doen. Maar m'n relativator draait overuren. En dat houdt me op de been. Maar chemo blijft chemo. En deze krijg ik wekelijks, elke donderdag. Zolang mijn lichaam het trekt. En elke drie weken komt er een tweede goedje bij. Vooral dat tweede goedje zorgt voor extra oorlog. 

De afgelopen dagen gingen aan me voorbij. Een raar soort van vermoeidheid die ik niet zo goed kan omschrijven. Een boodschapje doen lukte niet. Vriendinnetjes terugbellen lukte niet. Even douchen en dan te vermoeid zijn om je verder aan te kleden... Het is gek. Nog wel meer is gek trouwens. Het voelt alsof mijn handen en voeten voortdurend slapen. Mijn handen zien er trouwens uit als van een tachtigjarige, de rimpels: alsof je te lang in bad hebt gezeten maar dan uber droog. Droge huid everywhere. En gevoelig. Als ik al maar naar een scherp randje kijk dan heb ik al een kras op m'n arm. Die geneest dan weer mega langzaam. Geirriteerde ogen, obstipatie, diarree, slecht slapen, hoofdpijn, tintelende spieren. Teveel input (geluid, licht, informatie) wordt me gauw teveel. Het vervelendste vind ik misschien wel dat telkens als het weer iets beter gaat, de volgende kuur er weer in moet. Een week is dan maar kort. Voor de rest gaat alles goed! Had ik al gezegd dat alles beter is dan de algehele malaise bij die eerste chemokuur?

Soms schrik ik van mijn eigen optimisme. Wie neem ik hier eigenlijk in de maling. Tegelijkertijd is het echt, ik speel geen mooi weer. Ik voel mooi weer. Ik heb geen tijd om depressief in een hoekje te zitten. Ik moet door. Ik moet beter worden. Ik zie overal het positieve van in. Tot ergernis aan toe misschien. Maar zo overleef ik. Zo win ik the battle.

xx


  


11:45  

vrijdag 3 april 2015

dat krijg je ervan




Dit is wat we krijgen van mensen. En dit is nog maar een microdeel van de mailtjes, bezoekjes, whatsappjes, hulp, post, eten, bloemen, tijdschriften, presentjes.

Dit is wat we krijgen van dokters: fijne uitslagen. Ik zet ze eens even op een rijtje. Gewoon omdat het kan. 
En dan begin ik met waar we vandaan kwamen. De "we hebben slecht nieuws voor u, het is kwaadaardig en groot". Een tumor van meer dan vijf centimeter, het so called agressieve soort triple negatief. Slechte naam trouwens, klinkt je toch al klotenieuws nog drie keer slechter van.

Vervolgens de uitslagen:
  • Een pet scan zonder aantoonbare uitzaaiingen
  • Een schildwachtklieroperatie waaruit schone lymfeklieren uit mijn oksel blijken gehaald
  • Een mri scan waarop te zien is dat de tumor de helft is geslonken na de eerste chemokuur
  • Een dna onderzoek waaruit blijkt dat de kankerzooi niet erfelijk is
  • Alle uitslagen bij elkaar waardoor we nu over een borstbesparende operatie praten in plaats van de halve of hele voorgevel eraf
Je kan me vanalles vertellen. Je kan me nog meer vertellen. De vraag is of ik luister. Ik zeg one hell of a lucky lady. Met zoveel lieve mensen die ons steunen en zoveel positieve uitslagen.

We moet nog even door. Nog zes keer chemo. Ik ben nu echt op de helft. Dan nog een operatie en bestralingen en daarna teken ik voor de overwinning. En mag mijn lichaam nooit meer als gasthuis fungeren voor deze kankershit.