Pagina's

dinsdag 19 mei 2015

goeiemorgen


Een week na mijn blog over m'n optimistische attitude was het glas ineens half leeg. Ik was klaar met alles. Kutchemo, kankerziekte, klote onzekerheid. Prompt was mijn bloedwaarde te laag voor de volgende chemo. Onverrichter zake liep ik de stinktent weer uit. Opgelucht als een puber die erachter komt dat het wiskundeproefwerk niet doorgaat omdat de leraar ziek is.

Voor het eerst in maanden uit het strakke chemo regime voelde als een bevrijding. Ik kon kleine extraatjes doen. Naar een feestje, rondje Koningsdag. Ik was weer helemaal opgepept voor de volgende chemo. Vol goede moed liet ik me de week daarop weer volspuiten met gif. En alsof ik iets in te halen had werd ik deze keer knijterziek. Op de valreep kon ik het klassieke beeld van chemotherapie afvinken: rennen om de wcpot te knuffelen.

De laatste twee stuks chemo stonden daarna in de agenda maar twee keer ging ik zonder shot naar huis. Na die ene haalde ik mijn ketting op. Na de allerlaatste kost het werk in m'n kop om er okay mee te geraken. Nu heb ik er in totaal drie gemist. 'Je kan er niks aan doen' is mijn mantra. Het lichaam is nog bezig met het verwerken van de laatste chemo die erin is gepompt. Dus ik probeer ervan te genieten dat ik nu stiekem zelfs twee weken geleden mijn hopelijk allerlaatste chemo ooit heb gehad...

Dansend op de tafel met een fles champagne in m'n hand had ik mezelf bedacht voor dit moment. Maar het blijft bij een bescheiden interne mini party. Ik durf nog niet los. Ik durf niet eens een wijntje te nemen. En wat ik al helemaal niet aan had zien komen, geen chemo in m'n mik maar ik stortte lichamelijk alsnog in als een zak aardappels. Bek af to the max, pijn in m'n gewrichten, spieren en botten, omaatjeslike denk ik.

Ondertussen is het net alsof ik langzaam wakker word. Ineens is het mei! En waar is m'n baby gebleven, ineens zit er een klein meisje op mijn schoot... Ik kan niet bevatten wat er allemaal is gebeurd de afgelopen maanden. Niet dat ik behoefte heb om het te bevatten. Met liefde laat ik het achter me. Net als de tumor. Volgende week wordt die ellende eindelijk uit me gesneden. Raus mit die rommel. Ik kan niet wachten. Ik ga toch maar vast een flesje champie halen denk ik:)

xx


zaterdag 9 mei 2015

cheers




Gisteren was het de tweede keer dat ik geen chemo kon krijgen. Het aantal witte bloedlichaampjes was te laag. Ik was teleurgesteld omdat ik de volle laag wil geven aan die k*tkanker. Dit is wat chemo aanricht in je beenmerg. Je kan er niks aan doen en je moet een portie overslaan omdat je weerstand onder een bepaald niveau is gekomen. Dus dan maar knop om en proberen met volle teugen te genieten van de extra tijd om op te krabbelen. 

In plaats van aan het infuus te liggen, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn ketting op te halen. Wat ben ik er ongelooflijk blij mee! In het echt is ie nog mooier! Een zilveren snoephartje van Nadine Kieft met de namen van Louise en Morrison erop. Ik heb 'm in het atelier meteen omgedaan en ik doe 'm niet meer af.

Ik bestelde de ketting als cadeautje voor mezelf. Zodat ik m'n snoepjes altijd bij me draag want ze geven me de oerkracht waarmee ik deze oorlog ga winnen. Een fysieke reminder aan de twee wondertjes op plekken waar ik ze vandaan houd. Zoals het ziekenhuis. Het is iets sterks in mijn hoofd. Ik wil ze perse niet daar hebben. Het slaat nergens op. Loutje zou best mee kunnen en met Ry in de wachtkamer op me wachten als ik een mri scan krijg. Maar ik wil het niet! Ik ga nog liever alleen. Twee keer kon het even niet anders en pikte Ry met de kinderen mij op. Op de achterbank voor het ziekenhuis. Dichterbij gaan ze niet komen. 

Daarvoor zijn twee redenen. De eerste is een gekke. Ik gun het namelijk die kankeromgeving niet dat ze m'n pareltjes zien. Het mooiste van de wereld moet verborgen blijven voor de de donkere kant. Snap je..? ;) Het is iets vaags maar ik voel het sterk. Op de tweede plaats stel ik alles in het werk om hiervan geen herinneringen te maken. Mijn grote wens is dat we dit moment over tien jaar met z'n viertjes op meivakantie zijn op een zonnig eiland en dat ik met Ry proost op het leven en de liefde en dat die twee zich niks herinneren van de tijd dat mama ziek was. Cheers!